عاشقان

سرشکسته گذشتند، شرمسار ترانه‌های بی‌هنگام خويش. و کوچه‌ها

بی‌زمزمه ماند و صدای پا. سربازان

شکسته گذشتند،

خسته

         بر اسبان تشريح

و لته‌های بر‌رنگ غرور

نگونسار بر نيزه‌هايشان.

 تو را چه سود

                  فخر به فلک بر

                                    فروختن

هنگامی که

                هر غبار راه لعنت شده نفرينت می‌کند؟

تو را چه سود از باغ و درخت

که با ياس‌ها

                به داس سخن گفته‌ای.

 آنجا که قدم بر‌نهاده باشی

گياه

       از رستن تن می‌زند

چرا که تو

تقوای خاک و آب را

                        هرگز

باور نداشتی.

  فغان! که سرگذشت ما

سرود بی‌اعتقاد سربازان تو بود

که از فتح قلعه روسبيان باز می‌آمدند.

 باش تا نفرين دوزخ از تو چه سازد،

که مادران سياه‌پوش

-داغداران زيباترين فرزندان آفتاب و باد-

هنوز از سجاده‌ها

                      سر بر نگرفته‌اند!